Elbląga, 25 czerwca (sobota)

Doskonale znamy te dni, gdy cały świat jest przeciwko nam i od rana mamy wrażenie, że wszystko czego się tkniemy legnie w gruzach. Ale w przyrodzie, jak śpiewał kabaret Elita: „bilans musi wyjść na zero”. Dlatego muszą też być dni, kiedy wszystko czego się dotkniemy zamienia się z przysłowiowe złoto. Taki dzień przytrafił nam się właśnie w Elblągu, gdzie na jubileusz 30-lecia zaprosili nas oldboje Olimpii.

Trudno powiedzieć, czy sprawił to korzystny układ planet, czy może (towarzyski wprawdzie) powrót naszego byłego trenera Andrzeja Zamilskiego. Fakt jest taki, że wyszedł nam mecz niemalże I-DE-AL-NY. Bo przecież rzadko się  zdarza, że przy podobnej klasie zespołów schodzisz z murawy z „bananem” na twarzy, a na tablicy wyników świeci się dumnie 5:1 dla twojej ekipy.

Gospodarze zorganizowali swoje święto z dużym rozmachem, z udziałem prezydenta Elbląga Witolda Wróblewskiego, który objął patronat nad wydarzeniem. Obecny był również starosta Maciej Romanowski. W drużynie rywali zagrał m.in. nasz wieloletni kolega „po piórze i mikrofonie” – elblążanin Rafał Nahorny.

Byli też goście specjalni – wychowankowie Placówki Opiekuńczo – Wychowawczej przy ul. Mazurskiej. Oldboje Olimpii od jakiegoś czasu wspierają tamtejsze dzieci. My, aby zaszczepić w nich bakcyla sportu, przekazaliśmy w prezencie rower stacjonarny. Niech się kręci….

Sam mecz toczony był w potwornym upale, który przypomniał stare, niemalże legendarne konfrontacje w Australii i Kambodży. Ale… nie odbiegajmy od tematu.  W związku z bardzo wysoką temperaturą graliśmy niby dwie połowy, ale tak naprawdę cztery kwarty (20 + 15 + 20 + 15 minut). Co ciekawe, najwierniejsi kibice Olimpii w trakcie spotkania pokazali efektowne „racowisko”.

Pierwsza połowa bez goli, z lekką przewagą gospodarzy. Na nasze szczęście mądrze i skutecznie obroną dyrygował grający gościnnie w naszej ekipie były gracz Legii – Tomasz Jarzębowski. My – lekko przyczajeni – uderzaliśmy z doskoku. Niezłą szansę miał w tym czasie Marcin Cieślik.

Bramki padały w drugiej odsłonie. Na początek piłkarska klasyka – czyli Stały Fragment Gry. Może nie  jest tak, że mamy to przećwiczone do perfekcji, ale akcja była „palce lizać”. Po pierwszej wrzutce w pole karne gospodarze jeszcze się wybronili. Ponowienie okazało się dla nich zabójcze. Centra Jarzębowskiego i precyzyjny strzał głową Dariusza Banasika sprawiły, że mogliśmy się cieszyć po raz pierwszy.

Drugi gol to efekt szybkich nóg i chłodnej głowy Janka Błońskiego. Senior rodu, tata Robert, mógł oklaskiwać jego akcję po skrzydle i ładny strzał z dystansu.

Tą bramką tylko rozwścieczyliśmy gospodarzy. Byli gracze Olimpii (a było ich w protokole meczowym coś koło 40) zdobyli dużą przewagę i niemalże wgnietli nas w pole karne, gdzie pełne ręce roboty miał nasz bramkarz Tomasz Kiryluk (także powrót po dłuższej nieobecności). Najaktywniejsi wśród miejscowych byli bracia Maciej i Jacek Bykowscy. Ten drugi był zresztą autorem (mocny strzał głową) bramki kontaktowej.

I gdy kibicom w Elblągu wydawało się, że dziennikarze zaraz „pękną”, my sięgnęliśmy po nasze atuty, wyciągając z rękawa asa za asem. Najpierw Marcin Pawłowski zakręcił kilkoma rywalami i z około 25 metrów uderzył nie do obrony. Ten „spadający liść” wyraźnie ostudził rywali, a kilka chwil później jego kopia mocno nadszarpnęła ich morale. Tym razem było znacznie bliżej, ale trajektoria lotu piłki i efekt końcowy – bardzo podobne. Autorem – notujący tym samym dublet Banasik. Oba gole z rodziny tych, które wpadają jeden na dziesięć. Nie u nas i nie tego dnia. Dwa piękne strzały i prowadzimy już 4:1.

A skończyło się jeszcze wyżej. Uprzedzając ostatni gwizdek arbitra akcję rodem z lodowisk NHL przeprowadził Marcin Papierz. Nasz napastnik mijając balansem ciała kolejnych rywali po prostu „wjechał z krążkiem” do bramki.

Po meczu było jeszcze spotkanie przy „symbolicznej lampce szampana” z nieco smutnymi gospodarzami. Więcej nie pamiętam…

Mecz relacjonowało wiele miejscowych mediów z Dziennikiem Elbląskim, Elbląskim Dziennikiem Internetowym, Expressem Elbląskim oraz Elbląską Gazetą Internetową. Kliknij w tytuł, żeby zobaczyć.

Oldboje Olimpia Elbląg – Reprezentacja Dziennikarzy 1:5 (0:0)
0:1 Banasik (42), 0:2 Jan Błoński (50), 1:2 J. Bykowski (70), 1:3 Pawłowski (72), 1:4 Banasik (73), 1:5 Papierz (77)

Oldboje Olimpii: Piotr Kukliński, Jerzy Fiłonowicz, Rafał Nahorny, Bogdan Durzyński, Zbigniew Sula, Adam Beim, Stanisław Fijarczyk, Jarosław Bielecki, Jacek Spychalski, Zenon Korzeniowski, Krzysztof Gołębiewski, Krzysztof Kalinowski, Arkadiusz Ziółkowski, Janusz Buczkowski, Piotr Łojek, Marcin Wielgat, Grzegorz Gołębiewski, Grzegorz Małkiński, Ireneusz Burzyński, Włodzimierz Kubera, Jacek Ulaszek, Radosław Mazurek, Marek Buchalski, Maciej Bykowski, Jacek Bykowski, Robert Popiołek, Leon Glod, Piotr Tyburski, Marek Woźniak, Arkadiusz Klemenz, Michał Pietroń, Sławomir Elber, Krzysztof Juchniewicz i Jarosław Talik. Trener: Jerzy Bujko.

Reprezentacja Dziennikarzy: Tomasz Kiryluk – Piotr Gołos, Marcin Lepa, Tomasz Jarzębowski, Cezary Olbrycht – Michał Kocięba – Marcin Pawłowski, Dariusz Banasik, Marcin Cieślik, Jan Błoński – Marcin Papierz oraz Daniel Olkowicz, Dariusz Tuzimek, Robert Błoński, Tomasz Zubilewicz i Adam Gilarski. Trener:
Andrzej Zamilski

/cez/

Warszawa, 10-12 czerwca

Maciej Sołdan został mistrzem Polski dziennikarzy w tenisie ziemnym. Podczas rozgrywanej w Warszawie 61. edycji mistrzostw, w parze z Rafałem Sitarzem, obronił tytuł deblowy w kategorii open.  W finale na kortach WKT Mera pokonali parę Grzegorz Święcicki, Jerzy Wasowski 6:1, 6:4. W turnieju nie stracili seta. Do złota w deblu, partner Maćka, dorzucił także złoto w singlu (open). „Sołdi” dotarł do ćwierćfinału kategorii +45.

W półfinale debla kategorii open grał Adam Romer. W parze z Michałem Jaśniewiczem przegrał 0:6, 3:6 mecz o wejście do finału z późniejszymi srebrnymi medalistami.

Może uda nam się zorganizować mecz naszych mistrzów? Spotkanie Maćka Sołdana z mistrzem Polski dziennikarzy w padlu Maciejem Krukiem (TUTAJ szczegóły jego sukcesu), mógłby skomentować znany kibicom Igi Świątek komentator Eurosportu, nasz zawodnik, Marek Furjan.

/mw/

3 czerwca (piątek), Lubliniec

W pierwszy piątek czerwca zawitaliśmy do Lublińca na turniej oldbojów. Trójmecz z udziałem naszej drużyny, reprezentacji gospodarzy oraz Górnika Zabrze był jedną z wielu atrakcji pierwszego weekendu obchodów 750-lecia miasta.

Przyjechał z nami, w roli zawodnika, trener Dariusz Banasik, który wprowadził Radomiaka z II ligi do ekstraklasy. Tym razem stery szkoleniowe przejął Cezary Olbrycht.

Było hucznie i tłoczno. Na murawę wyprowadziła nas miejska orkiestra dęta w towarzystwie mażoretek „Szafir” oraz młodych piłkarzy Sporting FA Lubliniec, a całą imprezę przy pełnych trybunach, otworzył urodzony w Lublińcu jeden z bohaterów „złotej jedenastki” Kazimierza Górskiego, złoty medalista z Monachium i 48-krotny reprezentant Polski Zygmunt Anczok.

Pierwsze kopnięcie na boisku należało do burmistrza Lublińca Edwarda Maniury, który z rzutu karnego pokonał naszego bramkarza Dominika Lutostańskiego. – Na rozkładzie mam samego Victora Orbana – chwalił się później na pomeczowym bankiecie burmistrz, wspominając piłkarską potyczkę z Węgrami.

Wszystkie mecze (każdy po 30 minut) były niesłychanie wyrównane. W sumie padły tylko dwa gole. Niestety, oba do naszej bramki. Najpierw przegraliśmy z drużyną Lublińca 0:1, a później z oldbojami Górnika (z mistrzem Polski Andrzejem Orzeszkiem w składzie) 0:1. Mieliśmy swoje szanse. Te najlepsze Marcin Papierz i i grający u nas gościnnie mistrz Polski w teqballu Bartek Frańczuk.

Decydujący mecz turnieju, po remisie 0:0, rozstrzygnęły, zgodnie z regulaminem, rzuty karne. Doskonale bronił Kacper Polak – bramkarz z reprezentacyjną przeszłością w drużynach juniorskich Polski i współorganizator tej imprezy. Dzięki niemu ekipa Lublińca pokonała zabrzan. Podczas rozdania nagród wyróżnienie za 200 występów w Reprezentacji Dziennikarzy odebrał Robert Błoński.

Planujemy długoplanowo więc przyjęliśmy już zaproszenie na wielki rewanż na 800-lecie miasta. Bierzemy się do treningów. Mamy trochę czasu…

RD: Lutostański – Gołos, Olkowicz, Sołdan, Sikora, Kocięba, Marciniak, Bednarczyk, Papierz, Bieńkowski i Błoński oraz Frańczuk i Banasik.

W ten sam weekend aktywna była też sekcja biegowa Reprezentacji Dziennikarzy „na szlaku w stronę słońca”. 4 czerwca w Warszawie odbył się drugi bieg Leśnej Triady Biegowej. 

Tym razem pogoda dopisała, a trasa wiodła pięknymi ścieżkami Lasku Sobieskiego.

Ostatnia odsłona cyklu odbędzie się 17 września w Lasku Bielańskim. Wcześniej jednak weźmiemy udział w tradycyjnym Biegu Powstania.

/ms, spa/

7 maja (sobota) Nowy Dwór Mazowiecki

Okazją do powrotu na boisko był piknik polsko – ukraiński. Tego liczyła się dobra zabawa i pomoc dla osób z Ukrainy, które musiały uciekać przed wojną i rosyjskim najeźdźcą. Mecz miał charakter charytatywny, a piknik zorganizował burmistrz Nowego Dworu Mazowieckiego Jacek Kowalski.

Nim w Parku Miejskim imienia Józefa Wybickiego rozpoczęły się występy artystyczne, na bocznym boisku Świtu zagraliśmy z zespołem złożonym z ukraińskich uchodźców mieszkających w mieście przy ujściu Narwi do Wisły. Tym razem postawiliśmy, i to mocno, na doświadczenie – średnia wieku czteroosobowego bloku defensywnego (z weteranami Mariuszem Walkiewiczem i mecenasem Adamem Gilarskim) wynosiła sporo ponad 50 lat, ale radzili sobie wspaniale. Przeciwnicy bardzo dużo biegali, nie zostawiali swobody przy wyprowadzaniu akcji, więc przedostawanie się pod bramkę przeciwnika przychodziło nam z dużym trudem.

Ale jak już się udało, to skutecznie – Marcin Papierz precyzyjnym strzałem zza pola karnego zdobył bramkę. Niestety, tuż przed końcem pierwszej połowy goście wyrównali, a na początku drugiej wyszli na prowadzenie.

Później zaprezentowaliśmy jednak zabójczą skuteczność – na 2:2 znowu trafił Marcin, a zwycięskiego gola uzyskał Patryk Bieńkowski. W ostatnich minutach na boisku pojawił się debiutant w naszym zespole – 12-letni Antek Błoński, który znacznie zaniżył średnią wieku zespołu, ale nie zaniżył poziomu. Podobnie jak dwaj skrzydłowi z Ukrainy – Losza i Dima, którzy gościnnie wzmocnili nasz zespół.

RD – Ukraina 3:2 (1:1)

Bramki: Papierz 2, Bieńkowski.

RD: Lutostański – Olkowicz, Walkiewicz, Gilarski, Wysocki – Papierz, Bieńkowski, Drewnowski, Skalski – Błoński, Kowalski. Gościnnie: Antek Błoński, Losza i Dima.

/rb/

3 maja (wtorek), Warszawa

„Vivat maj, 3 maj” – pod takim hasłem, po dwuletniej przerwie spowodowanej pandemią, wrócił na warszawskie ulice Bieg Konstytucji 3 Maja. Wróciliśmy i my, startując na 5 km w majowe przedpołudnie. Plan był taki, że Czarek Olbrycht z Mariuszem Walkiewiczem tworzą straż przednią, a Robert Błoński zabezpiecza tyły. Wreszcie była okazja oficjalnego debiutu naszych biegowych koszulek z jakże wymownym hasłem na plecach #MęczyNasPiłka. To oczywiście lekka prowokacja, bo piłka nas przede wszystkim cieszy, ale kiedy tylko jest okazja – nie uciekamy od biegania.

Bieg Konstytucji 3 maja ma wieloletnią tradycję i należy do Warszawskiej Triady Biegowej „Zabiegaj o Pamięć”. Należą do niej także Bieg Powstania Warszawskiego (w tym roku 30 lipca) oraz Bieg Niepodległości (wiadomo, 11 listopada). Przed pandemią Bieg Niepodległości (2019 rok) był największą imprezą sportową w historii stolicy – ukończyło go prawie 19 tys.

Tym razem na starcie stanęło „tylko” trzy tysiące osób – pobiegliśmy nową trasą. Z ulicy Myśliwieckiej na Rozbrat, potem podbieg ulicą Książęcą do Placu Trzech Krzyży, prosta do Agrykoli, zbieg na dół (w poprzednich latach trasa prowadziła w odwrotną stronę, podbiegaliśmy Agrykolą), do ulicy Szwoleżerów, pętla ulicą Kawalerii i prosto do mety na ulicy Myśliwieckiej, na przeciwko Ambasady Hiszpanii. Niecałe pół godziny i można było odebrać pamiątkowy medal.

Już szykujemy się do lipcowego startu – tym razem biegu Powstania Warszawskie na 10 km.
/rb/

Planowaliśmy ruszyć „Szlakiem wiosny”, zgodnie z hasłem pierwszego biegu w ramach Leśnej Triady Biegowej. Niestety, parafrazując klasyka, zima zaskoczyła biegaczy i w pierwszy weekend kwietnia walczyliśmy z mrozem, śniegiem i wiatrem.

Na ścieżkach Lasu Kabackiego więcej było użytkowników nart biegowych i sanek, niż uczestników poszczególnych tur Leśnej Triady Biegowej.

Pokonanie 5 km w przyzwoitym czasie wymagało nie tylko samozaparcia, ale i odpowiedniego zimowego obuwia biegowego.

Spartańskie warunki pogodowe zaskoczyły także uczestników maratonu paryskiego. Wśród 45 tysięcy biegaczy z całego świata byli także nasi przedstawiciele.

Piotr Gołos: Do strefy startowej na Champs Elysees wchodziliśmy w temperaturze minimalnie tylko przekraczającej 0 stopni Celsjusza. Od startu aż do mety, na większości odcinków uczestnicy narażeni byli na podmuchy lodowatego, przeszywającego wiatru. Biegacze przybywający we wczesnych godzinach popołudniowych na metę, usytuowaną w okolicach Łuku Triumfalnego, mogli już się cieszyć większą ilością pięknego, wiosennego słońca, ogrzewającego powietrze do niemal 10 stopni. Mimo zimna dziesiątki tysięcy kibiców zgromadziło się na całej trasie, by głośno dopingować charakterystycznym „Allez, allez!” wszystkich, którzy odważyli się zmierzyć tego dnia z królewskim dystansem 42 km 195 m. Dla mnie start w Paryżu był treningiem zadaniowym pod docelowy start zaplanowany za 6 tygodni na maratonie w Kopenhadze. Swój bieg ukończyłem więc wcześniej niż większość zawodników, bo już na 31-ym kilometrze trasy maratonu, zaraz za Place de Varsovie, w bezpośrednim sąsiedztwie Wieży Eiffela.

⁨Bartłomiej Dawidek z powodu kontuzji został zmuszony do przełożenia swoich planów na sezon jesienny i w Paryżu nie wystartował.

/mw/